بیاد نخستین پزشک بومی هرمزگان،دکتر ابراهیم صفا (عکس:دهه۴۰)
بهداشت و درمان در بندرعباس دارای پیشینه ای پرفراز و نشیب است، چنانکه در غیاب حضور طبیبان ایرانی در این خطه می توان به حضور پزشکان پاکستانی و وابستگی حیات و ممات مردمان ساحل نشین به سرپنجه درمانگر بیگانگان اشاره کرد. به همین خاطر،در دوره صدسال اخیر تاریخ پزشکی بندرعباس به راحتی نمی توان از نام هایی همچون مرحوم دکتر ابراهیم صفا بی توجه گذشت. پزشکی زاده همین آب و خاک، که توانست در حوزه پزشکی هرمزگان سردمدار پزشکان محبوب القلوب مردم باشد.
دکترابراهیمصفا در سال۱۳۱۴ش در خانواده ای اصیل و در روستای ایسین زاده شد، پس از سپری کردن دوران تحصیلات مقدماتی در مدرسه جاوید بندرعباس، به قصد تکمیل تحصیلات در تهران ساکن و دوره دبیرستان خود را در مدرسه_البرز تهران سپری نمود و بعد از ورود به دانشگاه تهران و تحصیل در رشته پزشکی؛حوالی سال۱۳۴۳ در دانشگاه علوم پزشکی تهران در رشته پزشکی عمومی فارغ التحصیل شد.بلافاصله به زادگاهش بندرعباس بازگشت و بدون آنکه اندیشه عافیت طلبی و سودای زندگی در پایتخت ایران و یا مهاجرت به خارج کشور را داشته باشد،بیش از۳۵سال از عمر پربرکتش را صرف ارائه خدمات پزشکی به مردمان شهر بندرعباس و روستاهای اطراف آن کرد. هر چند در این مسیر همسرش “دکتر مهین شکیبا” نیز به عنوان نخستین بانوی داروساز استان هرمزگان همواره همپا،همراه و پشتیبانش بود.
ابراهیم صفا را قبل از شهره بودن در طبابت، به صراحت لهجه و ارتباط با بیماران بومی به گویش بندری می شناسند که توانست با کیفیت بخشی به رابطه طبیب و بیمار قبل از تجویز دارو،دردها را بکاهد. نگاه حکیمانه او، همه را شیفته شخصیت و تسلطش به مهارت های یک طبیب حاذق کرده بود؛نگاهی که با مهربانی، دلسوزی و شیوایی کلام یک انسان کامل، همراه بود.
حضور اجتماعی دکتر ابراهیم صفا را نمی توان تنها به عالم طبابت محدود کرد. در دوره ای که به دلیل کمبود پزشک در شهر بندرعباس، مردمانش رنج سفرهای چندروزه و چندماه به استان های همسایه را به جان می خردیدند، نام طبیبی بومی بر زبان اهالی شهر تکرار می شد که خود را با تمام وجود، وقف مردم کرده و توانسته بود با ارتباط مثال زدنی نه تنها دردهای جسم بیماران،بلکه احوالات روحی آنها را نیز بهبود بخشد.
دکتر ابراهیم صفا که در سال۱۳۷۹ش و بعلت حمله قلبی ناگهانی در سن۶۵سالگی دار فانی را وداع گفت، تنها یک برند در عرصه پزشکی این شهر محسوب نمی شود بلکه بخشی از تاریخ اجتماعی این خطه نیز به شمار می رود.
بخشی از مقاله بقلم علیرضا بهادری چاپ شده در مجله اکباتان
