دورهمی دوستانه ای که به همت انجمن صنفی روزنامه نگاران هرمزگان برگزار شد و در آن خودمان میزبان خودمان بودیم با بهترین پذیرایی و هدایایی که به لطف خودمان تهیه شده بود.
شرایط آب و هوایی مساعد حرکت شناورها نبود و از ظهر که در حال پیگیری بودیم، اسکله بسته بود. این هم مزیت جزیره نشینی است. گاهی حس رابینسون بودن می کنی!
کم کم از رفتن ناامید شدم وتصمیم گرفتم خودم را با دیدن یک فیلم سرگرم کنم. سال گذشته هم نتوانسته بودم در این دورهمی شرکت کنم و تمام امسال را منتظرش بودم. کمی افسوس خوردم و در نهایت به خودم قبولاندم که ناراحت نشوم. به ذهنم رسید که اگر در آخرین سرویس حرکت شناور، خبر باز شدن اسکله را بدهند حتما بیشتر متاسف می شوم که، گوشی زنگ خورد.
حدود ۲۰:۴۵ خبر باز شدن اسکله را دادند و من خیلی سریع آماده شدم. با خودم گفتم اگر برای برگشتن به مشکل خوردم، ارزشش را دارد که با سواری از راه لافت برگردم. مدیرمسوول هم همراهم بود و همکار دیگرم در بندر.
با حال نامساعد صبح امروزم، اصلا نمی توانستم تصور سواری سه ساعته با ماشین را داشته باشم ولی هر چه فکر می کردم بیشتر به این نتیجه می رسیدم که حضور و بودن در کنار بزرگان این جمع، به همه این حواشی می ارزد.
و رفتیم.
حدود ۲۲:۳۰ رسیدیم. دعوتنامه می گفت که برنامه از ساعت ۲۰ تا ۲۳ است و با احتساب این که آخرین شناور از بندرعباس به قشم ۲۲:۴۵ حرکت می کرد، در واقع ما فقط ۱۵ دقیقه وقت داشتیم در این دورهمی حضور داشته باشیم.
آیین تجلیل از خبرنگاران با حضور نمایندگان مجلس، مدیرکل امور اقتصادی استانداری هرمزگان، مدیرکل روابط عمومی و امور بین الملل استانداری، مدیرکل امور بانوان و خانواده استانداری، پیشکسوتان رسانه ای استان، مدیرمسوولان و مدیران خبرگزاری های استان و جمع زیادی از خبرنگاران عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران در حال برگزاری بود و ما بلاخره رسیده بودیم.
کوتاه، اما تاثیرگذار.
به احترام حضور ما برنامه ها از روند اجرایی خارج شد تا مراسم تجلیل زودتر برگزار شود.
تاثیرگذارترین قسمت اما، آغاز برنامه تجلیل با تقدیر از مدیرانی بود که بیشترین اشتغالزایی را در حوزه رسانه داشتند و لذت بخش تر این که بیشترین آن ها بانو بودند.
و نوبت به خبرنگاران قشم رسید، سه نماینده از جزیره.
به محض دریافت لوح تقدیر باید راهی می شدیم. با عجله سوار شناور شدیم و به سمت قشم حرکت کردیم.
در تمام طول مسیر به این فکر کردم که چقدر ارزشمند بود این حضور اندک، بدون هیچ احساس غربتی.
دورهمی دوستانه ای که به همت انجمن صنفی روزنامه نگاران هرمزگان برگزار شد و در آن خودمان میزبان خودمان بودیم با بهترین پذیرایی و هدایایی که به لطف خودمان تهیه شده بود.
تشکلی غیر دولتی و مستقل که به لحاظ مالی، ساختاری، حزبی و گروهی به هیچ جایی وابسته نیست و با تعامل خوبی که بین تمامی جریان ها، گروه ها و فرهیختگان ایجاد کرده، به دنبال افزایش توان روزنامه نگاران و خبرنگاران استان است.
هر مجموعه ای برای رشد و وحدت رویه نیازمند وجود تشکلی قانونمند و با برنامه است تا علاوه بر انسجام زیرمجموعه ها، موجبات رشد و ارتقاء افراد را فراهم کند.
چیزی که فعالان رسانه بیش از هرچیز دیگری به آن نیاز دارند. تشکلی که به حضور خبرنگاران هویتی مشخص دهد و مدافع حقوق شان باشد. اصلا مال مال خودشان باشد تا حداقل بتوانند روز خبرنگار را آنچنان که شایسته وجودشان است، جشن بگیرند نه در انتظار نهادهایی که تجلیل از همه را به یاد دارند به جز کسانی که خبر تجلیل ها را ثبت می کنند!
هر ساعت از هر روز هر فعال رسانه ای با خبر می گذرد. یا تولیدش یا ترویجش یا پیگیری اش و تنها یک روز از یک سال به نام خبرنگاران ثبت شده که همان یک روزش هم به لطف ارگان های مختلفی که قصد به اصطلاح بزرگداشتش را دارند، به نشست های خبری گسترده ای تبدیل می شود که باید گزارش شود.
در آخر هم با چند روز تاخیر و کلی منت سرمان گذاشتن با ناخوانا ترین کلمات و جملات در قالب تقدیر نه تنها خستگی را به تنمان می گذارند بلکه نزد خانه و خانواده و دوستان باید این کم کاری ها را توجیه کنیم تا خدای ناکرده فرهنگ نشود.
همه می دانند سختی کار خبر و دقت کار خبرنگاری در عصر دیجیتال بیشتر شده و تاثیر یک پاراگراف خبر و یا یک عکس، می تواند معادل ده ها ساعت تلاش برای احقاق حقوق یک ملت باشد!
همه تجلیل ها حتی در عالی ترین شکلش، در برابر حقوق یک عمر کار خبرنگاران بسیار ناچیز است وکم، چه برسد به وضعیتی که هم اکنون شاهدش هستیم.
